DVEŘE DO POKOJE / LA PUERTA A LA HABITACIÓN (MŇÁGA A ŽĎORP)
La canción proviene del año 1993. Salió en su tercer disco llamado "Radost až na kost" / "Alegría hasta los huesos" en cuya producción participió Laco Lučenič (*1952, Cífer, Eslovaquia), un músico eslovaco conocido de los grupos Prúdy y Modus y por su colaboración con Meky Žbirka.
Como ya podéis saber, para Mňága a Žďorp son bastante típicas letras tristes acompañadas con melodías más o menos alegres. En este caso el líder de la banda y a la vez el autor de la canción, Petr Fiala foto (*1964, Hranice), salió de su propia experiencia cuando pasó un tiempo ingresado en el sanatorio psiquiátrico de Kroměříž debido a las depresiones que había sufrido (aunque Fiala más tarde reconoció que otro motivo había sido la intención de evitar la mili, en aquel entonces obligatoria). A ver si Petr Fiala clarificar los sentimientos que uno siente cuando está agotado y metido todo el día entre cuatro paredes...
A la izquierda está el vídeo oficial (1993) - ¡el saxo al principio me flipa! A la derecha encontráis el dueto de Petr Fiala con Richard Krajčo, el líder del exitoso grupo checo Kryštof. La versión interpretada solo por el grupo Kryštof también salió en el disco "Dáreček" / "El regalito" (2012), que es una compilación llena de covers de Mňága a Žďorp cuando el grupo celebró 25 años de existencia. Y para que no os perdáis una versión en vivo de un concierto de Mňága, pues podéis escuchar este vídeo del año 2016.
Dveře do pokoje,
nikdo už nepřijde,
večeře na stole,
vteřina bez konce.
Už se bavím jen
se svojí stolní lampou,
posledním zdrojem
světla.
Je žhavá jako já.
Už se směju jen,
když vedem'
těžké bitvy
společně s otvírákem:
skrze rez
zuby
se zubí,
skřípe to,
skřípe to,
jako když se směju já.
Na stěně hodiny
dávno
čas neměří.
Světlo nebo tma?
Na tom už nezáleží.
Na stěně hodiny
dávno
čas neměří.
Světlo nebo tma?
Na tom už nezáleží.
Už se toulám jen
ve svojí hlavě
nebo jen tak
pokojem.
Už se vracím jen
do svojí hlavy
nebo jen tak...
Dveře do pokoje
jsou otevřené dokořán.
Nikdo už nepřijde,
nezbude
než usnout sám.
Večeře na stole
za chvíli bude studená.
Vteřina bez konce,
za oknem
vesmír,
v těle
se duše rozpíná.
La puerta a la habitación,
nadie ya vendrá,
la cena en la mesa,
un segundo sin fin.
Ya hablo solo
con mi lámpara de mesa,
la última fuente
de luz.
Es ardiente como yo.
Ya me río solo
cuando reñimos
duras batallas
el abrelatas y yo:
a través de la herrumbe
los dientes
muestran los dientes,
chirría,
chirría
como yo cuando me río.
En la pared, el reloj
hace mucho
que no mide el tiempo.
¿La luz o la oscuridad?
Eso ya da igual.
En la pared, el reloj
hace mucho
que no mide el tiempo.
¿La luz o la oscuridad?
Eso ya da igual.
Ya vago solo
en mi cabeza
o así como así
por la habitación.
Ya vuelvo solo
a mi cabeza
o así como así...
La puerta a la habitación,
está abierta de par en par.
Nadie ya vendrá,
no habrá otro remedio
que dormirme solo.
La cena en la mesa
dentro de poco estará fría.
Un segundo sin fin,
detrás de la ventana,
el universo,
en el cuerpo
el alma va expandiéndose.
Comentarios
Publicar un comentario