PŘÍTEL / EL AMIGO (JAROMÍR NOHAVICA)
En "Přítel" / "El amigo" Jaromír Nohavica (*1953, Ostrava) vuelve a su juventud recordando experiencias pasadas con un buen amigo con el que perdió el contacto.
Esta conocida canción la podéis encontrar en muchos discos suyos - por ejemplo justo en el primero titulado "Darmoděj" / "Darmoděj" que salió en 1988, después en su segundo disco que se llama "Osmá barva duhy" / "El octavo color del arcoiris" del año 1989, luego en el álbum llamado simplemente "Koncert" / El concierto" ya que se trata de una grabación en vivo de un concierto celebrado en 1998 donde lo acompañó una banda musical más tarde conocida como el grupo de folk checo Neřež; y finalmente está incluida también en el disco de recopilación "Tenkrát" / "Aquella vez" (2013) que fue editado en la ocasión cuando Nohavica cumplió los sesenta.
A la izquierda elegí la grabación en vivo del disco "Koncert" / "Concierto" (1998), a la derecha está la nueva versión de estudio que se encuentra en su disco de recopilación (2013).
Jestlipak
vzpomínáš si
ještě na ten čas,
táhlo nám na dvacet
a slunko bylo v nás.
Vrabci nám jedli
z ruky,
život šel bez záruky,
ale taky bez příkras.
Možná, že hloupý
ale krásný
byl náš svět.
Zdál se nám opojný
jak dvacka cigaret.
A všechna tajná přání
plnila se na počkání
anebo rovnou hned.
Kam jsme se
poděli,
kam jsme se
to poděli?
Kde je ti konec,
můj jediný příteli?
Zmizels' mi
nevím kam.
Sám, sám, sám,
jsem tady sám.
Jestlipak
vzpomínáš si
ještě na tu noc,
jich bylo pět
a tys' mi přišel
na pomoc.
Jó, tehdy
nebýt tebe,
tak z mých dvanácti žeber
nezůstalo příliš moc.
Dneska už nevím,
jestli přiběh' by jsi zas.
Jak tě tak slyším
máš už trochu
vyšší hlas.
A vlasy
- vlasy kratší,
jó, bývali jsme mladší.
No a co?
Vem to ďas!
Kam jsme se
poděli,
kam jsme se
to poděli?
Kde je ti konec,
můj jediný příteli?
Zmizels' mi
nevím kam.
Sám, sám, sám,
peru se teď sám.
Jestlipak
vzpomínáš si
ještě na ten rok,
každá
naše píseň
měla nejmíň
třicet slok.
A my dva
jako jeden,
ze starých reprobeden,
přes moře
jak přes potok.
Tvůj děda říkal:
"Ono se to uklidní."
Měl pravdu
přišla potom
spousta malých dní.
A byla velká voda,
vzala nám,
co jí kdo dal
a tobě
i to poslední.
Kam jsme se
poděli,
kam jsme se
to poděli?
Kde je ti konec,
můj jediný příteli?
Sám, sám, sám,
zpívám tady sám.
Jestlipak
vzpomínáš si
na to, jakýs byl.
Jenom mi netvrď,
že tě život naučil.
Člověk
to není páčka,
kterou si kdo
chce mačká.
To už jsem dávno pochopil.
A taky vím,
že srdce
rukou nechytím.
Jak jsem se změnil já,
tak změnil ses i ty.
A přesto líto je mi,
že už nám
nad písněmi
společné slunko
nesvítí.
Kam jsme se
poděli,
kam jsme se
to poděli?
Kde je ti konec,
můj ztracený příteli?
Zmizels' mi
nevím kam.
Sám, sám, sám,
dýchám tady sám.
A ver si todavía
te acuerdas
de aquellos años,
rondábamos los veinte
y el sol estaba en nosotros.
Los gorriones comían
de nuestra mano,
la vida pasaba sin garantía,
pero también sin adornos.
Es posible
que nuestro mundo
fuera tonto pero hermoso.
Nos parecía embriagador
como veinte cigarillos.
Y todos los deseos secretos
se cumplían al esperar
o inmediatamente.
¿A dónde
desaparecemos,
pero a dónde
desaparecemos?
¿Dónde estás,
mi único amigo?
Te me fuiste
no sé a dónde.
Solo, solo, solo,
estoy aquí solo.
A ver si todavía
te acuerdas
de aquella noche,
fueron cinco
y tú acudiste
en mi ayuda.
Sí, si entonces
no hubieras aparecido
pues, de mis doce costillas
no habría quedado mucho.
Hoy ya no sé
si volverías a venir.
Según te oigo
tienes la voz
un poco más alta.
Y el pelo
- un pelo más corto,
sí, éramos más jóvenes.
Bueno, ¿y qué más da?
¡Al diablo con eso!
¿A dónde
desaparecemos,
pero a dónde
desaparecemos?
¿Dónde estás,
mi único amigo?
Te me fuiste
no sé a dónde.
Solo, solo, solo,
peleo ahora solo.
A ver si todavía
te acuerdas
de aquel año,
cada una
de nuestras canciones
tenía por lo menos
treinta estrofas.
Y nosotros dos
como si fueramos uno,
desde los altavoces viejos,
a través del mar
como del arroyo.
Tú abuelo decía:
"Se calmará."
Tenía razón,
luego llegaron
muchos días pequeños.
Y hubo una inundación,
nos quitó
lo que le habían dado
y a ti inlcuso
lo más preciado. (*su vida)
¿A dónde
desaparecemos,
pero a dónde
desaparecemos?
¿Dónde estás,
mi único amigo?
Solo, solo, solo,
canto aquí solo.
A ver si todavía
te acuerdas
de cómo eras.
Sobre todo no me digas
que la vida te enseñó.
El hombre
no es una palanca
de la que cualquiera tira
como quiera.
Hace mucho que lo entendí.
Y también sé
que no atraparé
el corazón con la mano.
Como cambié yo
así cambiaste tú también.
Aún así me da pena
de que encima
de las canciones
el mismo sol
no nos ilumine ya.
¿A dónde
desaparecemos,
pero a dónde
desaparecemos?
¿Dónde estás,
mi amigo perdido?
Te me fuiste
no sé a dónde.
Solo, solo, solo,
respiro aquí solo.
Comentarios
Publicar un comentario